Is routine radiography following the initial 2-week follow-up of traumapatients with wrist and ankle fractures necessary?

Introductie: Pols- en enkelfracturen komen veel voor in alle leeftijdsgroepen en zorgen voor hoge maatschappelijke kosten. Verlies van congruentie of dislocatie van de fractuurdelen kan leiden tot onevenwichtige belasting van het gewricht, osteoartritis en een slechte functie van het gewricht. Verlies van congruentie of dislocatie van de fractuurdelen kan worden geïdentificeerd in de eerste 2 weken na trauma aan de hand van conventionele röntgenfoto’s. Vervolgens worden reguliere röntgenfoto’s gemaakt en wordt de patiënt klinisch onderzocht om de botgenezing te vervolgen en de functie van het gewricht te monitoren. Huidige protocollen beschrijven röntgenfoto’s op 1, 2, 6 en 12 weken na trauma. Echter het is te betwisten of het maken routine röntgenfoto’s na de initiële follow-up (i.e. na de eerste 2 weken) noodzakelijk is. Doel: Vaststellen of een vermindering van het aantal routinematige röntgenfoto’s tijdens de follow-up van patiënten met een distale radius- of enkel fractuur leidt tot een significante kostenbesparing zonder verlies van kwaliteit van zorg. Methode: een gerandomiseerde multicenter studie met een non-inferiority design wordt uitgevoerd. The studie bestaat uit twee studie populaties, enkel- (substudie I) en polsfracturen (substudie II). Voor beide studiepopulaties is dezelfde onderzoeksvraag en studieopzet van toepassing. Alle patiënten 18 jaar en ouder met een fractuur van de enkel (uni- of bimalleolair / Lauge-Hansen classificatie SA II, SE II-IV, PA I-IV, substudie I) of een fractuur van de distale radius (AO classificatie type A-C, substudie II) komen voor inclusie in aanmerking. Patiënten moeten ook afdoende kennis hebben van de Nederlandse taal om zelfstandig de follow-up vragenlijsten in te kunnen vullen. Exclusie criteria: patiënten met een psychiatrische stoornis, pathologische fracturen, gecompliceerde fracturen (Gustillo graad 2&3), multi-extremiteitsfracturen, patiënten waarbij een adequate follow-up niet uitvoerbaar is. Patiënten zullen worden gerandomiseerd in Groep 1, de ‘usual care’ groep, waarin patiënten routinematige röntgenfoto’s ondergaan op baseline en tijdens de follow-up op 1,2,6 en 12 weken na trauma óf in Groep 2, de ‘reduced images’ groep, waarin na de initiële follow-up van 2-weken alleen op indicatie röntgenfoto’s worden gemaakt. Beide groepen komen op de standaard follow-up momenten terug. De primaire uitkomstmaat is de specifieke functionele status, gemeten middels gevalideerde vragenlijsten; voor de enkels (substudie I): de Olerud and Molander ankle score (OMAS) en de America Academy of Orthopaedic Surgeons Foot and Ankle Questionnaire (AAOS); voor de polsen (substudie II): de Disabilities of the Arm, Shoulder and Hand Score (DASH) en de Patient Rated Wrist and Hand Evaluation (PRWHE). Secundaire uitkomstmaten in beide studies zijn: kosten (kosten specifieke vragenlijst), pijn (11-punts VAS), algemene gezondheidsstatus (SF-36, EQ5D), zelf waargenomen herstel (5-point likert scale vragen) en complicaties, zoals wondinfecties, non- of malunion of implantatie falen. Discussie: Deze studie zal inzicht verschaffen in (kosten)effectiviteit van routinematige röntgenfoto’s tijdens de follow-up van pols- en enkelfracturen en kan de weg vrijmaken voor aanpassingen in (inter)nationale protocollen.